It's alright to be alone.

HOW TO BE ALONE

If you are at first lonely, be patient. If you've not been alone much, or if when you were, you weren't okay with it, then just wait. You'll find it's fine to be alone once you're embracing it.

We could start with the acceptable places, the bathroom, the coffee shop, the library. Where you can stall and read the paper, where you can get your caffeine fix and sit and stay there. Where you can browse the stacks and smell the books. You're not supposed to talk much anyway so it's safe there.

There's also the gym. If you're shy you could hang out with yourself in mirrors, you could put headphones in (guitar stroke).

And there's public transportation, because we all gotta go places.

And there's prayer and meditation. No one will think less if you're hanging with your breath seeking peace and salvation.

Start simple. Things you may have previously (electric guitar plucking) based on your avoid being alone principals.

The lunch counter. Where you will be surrounded by chow-downers. Employees who only have an hour and their spouses work across town and so they -- like you -- will be alone.

Resist the urge to hang out with your cell phone.

When you are comfortable with eat lunch and run, take yourself out for dinner. A restaurant with linen and silverware. You're no less intriguing a person when you're eating solo dessert to cleaning the whipped cream from the dish with your finger. In fact some people at full tables will wish they were where you were.

Go to the movies. Where it is dark and soothing. Alone in your seat amidst a fleeting community.
And then, take yourself out dancing to a club where no one knows you. Stand on the outside of the floor till the lights convince you more and more and the music shows you. Dance like no one's watching...because, they're probably not. And, if they are, assume it is with best of human intentions. The way bodies move genuinely to beats is, after all, gorgeous and affecting. Dance until you're sweating, and beads of perspiration remind you of life's best things, down your back like a brook of blessings.

Go to the woods alone, and the trees and squirrels will watch for you.
Go to an unfamiliar city, roam the streets, there're always statues to talk to and benches made for sitting give strangers a shared existence if only for a minute and these moments can be so uplifting and the conversations you get in by sitting alone on benches might've never happened had you not been there by yourself

Society is afraid of alonedom, like lonely hearts are wasting away in basements, like people must have problems if, after a while, nobody is dating them. but lonely is a freedom that breaths easy and weightless and lonely is healing if you make it.

You could stand, swathed by groups and mobs or hold hands with your partner, look both further and farther for the endless quest for company. But no one's in your head and by the time you translate your thoughts, some essence of them may be lost or perhaps it is just kept.

Perhaps in the interest of loving oneself, perhaps all those sappy slogans from preschool over to high school's groaning were tokens for holding the lonely at bay. Cuz if you're happy in your head than solitude is blessed and alone is okay.

It's okay if no one believes like you. All experience is unique, no one has the same synapses, can't think like you, for this be releived, keeps things interesting lifes magic things in reach.

And it doesn't mean you're not connected, that communitie's not present, just take the perspective you get from being one person in one head and feel the effects of it. take silence and respect it. if you have an art that needs a practice, stop neglecting it. if your family doesn't get you, or religious sect is not meant for you, don't obsess about it.

you could be in an instant surrounded if you needed it
If your heart is bleeding make the best of it
There is heat in freezing, be a testament.

Tanya Davis

Réttu konunni dótið.

Flestar, ef ekki allar konur hafa einhverntímann tekið þátt í umræðunni ,,Og ég var þúst að afgreiða/versla ect, og þá sagði maðurinn/konan bara við barnið sitt ,,Réttu konunni þetta." og ég bara þúst...!". Þegar orð í þessum dúr falla í vinkvennahópi súpa þær flestar hveljar og engjast um af hneykslun. Það virðist vera að hvort sem maður er níu ára eða níræður þá Á að kalla mann stelpu. Að verða kona er það sama og verða gömul, að verða kjelling sem hefur ekki snefil af kynþokka eða tískuviti.

Af hverju viljum við ,,stelpurnar" láta kalla okkur stelpur svona lengi?
Hvað þýðir að vera stelpa?

1.
stelpa - Stafsetningarorðabókin
stelpa -n kv. stelpu; stelpur, ef. ft. stelpna stelpu·hnokki; stelpu·skott.

2.
stelpa no kvk - Stóra orðabókin um íslenska málnotkun
stelpu-gæs. stelpu-skita. stelpu-skjáta. stelpu-skoffín. stelpu-tík. stelpu-tuðra. stelpu-fífl. stelpu-fjandi. stelpu-gála. stelpu-gopi.

3.
stelpa no (lykill) - Stóra orðabókin um íslenska málnotkun
stelpa no (lykill). ... myndarleg, lagleg, sæt, viðkunnanleg, skemmtileg, fín, góð; rösk, tápmikil, dugleg stelpa.

1.
Vísar til einhvers sem er lítið.

2.
Vísar til fáráðlings, fífls og druslu.

3.
Vísar til útlits, innrætis og vinnusemi. Allt á jákvæðum og penum nótum.

Ojæja, ég fer ekkert að fletta upp orðinu ,,kona" í orðabók að sinni en í minni eigin merkir orðið sjálfstæð og fullorðin. Svo einfalt er það.

Það er auðvitað fallegt að vera stelpa. Raunar blöskrar mér þessi samsettu orð í lið 2. sem öll eru neikvæð, og allavega tvö þeirra vísa, alltént núorðið, til lauslætis. Er nokkuð til orðið strákdrusla? Hélt ekki.

En pirrum okkur ekki á því í bili. Eins og áður segir; það er fallegt að vera stelpa, á því leikur enginn vafi. Hinsvegar voru allar konur stelpur þegar þær voru litlar. Að óska þess að vera alltaf stelpa í augum fólks, jafnvel þótt þú sért að nálgast þrítugt, virðist mér vera löngun til að vera verndaður, að hafa eitthvert autoritet yfir sér, að vera einhver stelpulingur: að vera litla, sæta stelpan sem þú varst. Verða ,,strákar" rosalega svekktir þegar þeir eru kallaðir menn? Ég hef aldrei heyrt þá kvarta undan því.

Ekki það að ég mun alltaf kalla vinkonur mínar og systur ,,stelpurnar" og ég mun án efa tala um ,,strákana" líka. En það er á jafningjagrundvelli.
Nú erum við, því miður hugsa sumir, orðnar stórar stelpur. Við erum loðnar, af okkur er svitalykt, við fáum bólur, við erum á blæðingum og svo framvegis. Það er ekkert lítið og sætt við okkur lengur, þótt við getum blekkt okkur með því að raka á okkur píkuna og grennt okkur niður í ekki neitt, neitt. En ég neita því ekki að ég er orðin að myndarkonu. Ég er gáfuð, sjálfstæð og axla ábyrgð. Ég er fullorðin.

En stundum fíla ég mig misþroska. Ég kallaði mig það meira að segja í síðustu bloggfærslu. Ennþá blundar í mér stelpan sem vill láta vernda sig, sem sér sig litla og þar með ekki fullgilda í samfélaginu, og þannig líður fjölmörgum konum. En...ég er byrjuð að ,,hlýða" nafninu Kona. Ég er kona, fjandakornið. Og það er hreint ekki svo slæmt.

Falleg mynd.

Reykjavíkin mín.

Senn fara laufin að falla og það lítur út fyrir að ég muni upplifa enn eitt haustið í Reykjavík. Eftir sveitasæluna ákvað ég að flytja aftur í bæinn og fara að leigja með elskulegri vinkonu minni, sem einnig er fífl og er það alls ekki ókostur nema síður sé.

Ég man þegar ég var í MA og fór stundum að heimsækja systur mína alla leið til höfuðborgarinnar. Alltaf þegar ég starði ofan á marglit húsþökin úr flugvélinni fékk ég þá tilfinningu að þarna ætti ég heima. Ég ritaði ekki alls fyrir löngu nokkuð langan pistil um það að sveitin mín væri alltaf ,,heima", en það má samt sem áður segja að Reykjavík sé ,,heima" mótunaráranna eftir tvítugt. Nú vilja nú kannski margir meina að maður sé varla enn að mótast svona þegar farið er að slá í þrítugt, en ég er misþroska og Reykjavík verður hluti af þessari mótun enn um sinn.

Það hefur oft verið mér erfitt að búa í Reykjavík. Nú hljóma ég kannski eins og ég álíti Reykjavík Harlem Íslands en það er alls ekki svo. Það eru þess dæmi að ungt fólk af landsbyggðinni, sem hefur komið til Reykjavíkur í háskólanám, hefur einangrast í einu skitnu herbergi, eigandi engan að og endað með að flýja aftur heim. Það reyndist mér ekkert sérstaklega auðvelt að eignast vini í mínu námi. Ég hafði ekki verið í MH eða MR, var ekki úr Vesturbænum, var ekki með rauðan varalit dagsdaglega og hafði aldrei farið í málaskóla til Frakklands. Auðvitað átti ég systur mína að og þáverandi kærasta og hefði sennilega drepist úr leiðindum ef þeirra hefði ekki notið við. Loksins fór ég að hanga með tveimur stelpum sem féllu ekki undir fyrrnefndar skilgreiningar og staðan skánaði.

Ég fór aftur til Akureyrar veturinn eftir þetta, harðákveðin í að dissa bókmenntafræðina í bili. En, ég hafði ekki gefist upp á Babýlon. Dreif mig þangað í mars 2006 þegar bókabúðin sem ég vann í var lögð niður, og vann á leikskóla og á pítsurestauranti fram í miðjan september. Ég eignaðist vinkonu í samstarfsfélaga mínum á leikskólanum, en svo skemmtilega vildi til að hún reddaði mér vinnunni á pítsustaðnum. Þarna var skrautlegt lið sem ég hefði annars aldrei kynnst og ég skemmti mér konunglega á hverri einustu vakt. Ég komst að því að ungir Reykvíkingar voru töluvert reynslumeiri þegar kom að fíkniefnum en landsbyggðarpakkið og saup hveljur. Ég djammaði villt (tek það fram að ég tók ekki Reykvíkinginn alla leið með því að byrja að sniffa kók eða neitt soleiðis), var flottasta gellan á svæðinu (að eigin mati) og átti dúndurmeðleigjendur. Ég var að sanka að mér reykvískri lífsreynslu og það þýddi ekkert annað en að skemmta sér í leiðinni.

Eftir miður skemmtilega veru í dönskum lýðháskóla, þar sem inntak námsins var fólgið í kennslu í ræstitækni, kom ég aftur á Frónið og þá kom ekki annað til greina en að fara til Reykjavíkur. Þær landsbyggðarvinkonur sem ekki voru í útlöndum voru þar og ég fékk vinnu á Borgarbókasafni Reykjavíkur og átti það eftir að verða örlagaríkt. Á einu sumri eignaðist ég fjórar vinkonur sem voru hlýjar, feimnar, galsafullar, klikkaðar, tjáningaríkar, listrænar, gáfaðar og fallegar, allt í senn. Orðið ,,bókasafnsstelpurnar" var nú orðinn sjálfsagður hluti af orðaforða mínum, eins algengustu samtengingar íslensks máls. Smám saman myndaðist sjálfshjálpargrúppan ,,Púrtvínsklúbbur þjáðra kvenna" en þar voru framtíðardraumar okkar reifaðir, dramaköst tekin og ástarmálin rædd af þunga. Ein féll kannski í gólfið af hreinni angist, og önnur talaði fyrir munn okkar allra þegar hún æpti upp yfir sig ,,Þetta helvítis líf!". En það var mun meira hlegið en grátið og inn á milli var pískrað á milli bókastafla eða brosað í gegnum auð pláss í bókahillunum. Kaffi eftir vinnu, reykingapásur (nema ég norpaði bara með kaffi, sígópásur eru bara svo félagsleg athöfn), vinnudjömm, umræður um hvar í stafrófsröðinni okkur fyndist leiðinlegast að raða bókunum upp, rithöfundadraumar, tónsmíðadraumar, ævintýragirni og metnaður. Ég sá, heyrði (að því marki sem ég get séð og heyrt. Nota nefnilega bæði heyrnartæki og gleraugu.) og fann heimspeki og leikræn tilþrif Sunnu, ferðasögur og ævintýraþorsta Gunnu, blíðan trega og tilvistarvangaveltur Tinnu og rökvísi og ótrúlegt næmi Ingibjargar. Þessar stelpur björguðu mér frá sjálfri mér. Þegar allt siglir í strand og ,,litlu" Þórunni finnst kuldalegt í höfuðborginni, þá eru þær til staðar.


Það sem Reykjavíkin hefur fært mér eru bókasafnsstelpurnar. Þá fyrst fór ég að una mér vel í þessari vætusömu borg. Við eigum allar ólíkan bakgrunn þannig að við höfum margt lært af hver annarri. Ég bíð spennt eftir að stíga fæti inn í ljótustu flugstöðvarbyggingu Íslands og vita að ég eigi eftir að hitta stelpurnar (og auðvitað alla hina vinina, það þarf annan pistil um þá). Staðurinn er fólkið sem hann byggir. Reykjavíkin mín er falleg og bókasafnsstelpurnar eiga stóran þátt í þeirri fegurð.

Er þessi mynd í lagi?

Þessi mynd var ein af mörgum í tískuþætti sem var tekin fyrir franska Vogue nýlega. Fyrirsætan er tíu ára gömul. Fleiri myndir af stúlkunni má sjá hér.

Trúðalæti.

Umræður um líkamsstöður fyrirsæta í auglýsingum er kannski ekki ný af nálinni, en alltaf ágætt að benda á hvernig auglýsendur leitast við að innprenta neytendum ákveðnar staðalmyndir af kynjunum í þeim tilgangi að láta þá samsama sig vörunni.

Erwing Goffman hefur bent á að kvenfyrirsætur birtast oft í leikrænum, trúðalegum stellingum í auglýsingum og minna þar með á hið einfalda og saklausa. Nánari umfjöllun má sjá hér







,,Að krossa fæturna" uppstillingin er afar vinsæl í Hollywood og lýsir sakleysi og líka eins og konan sé að verjast. Að taka höndum saman fyrir aftan bak lýsir undirgefni og er tiltölulega passív stelling, en engu að síður bjóðandi og vingjarnleg, enda er þjónustufólki uppálagt að krossleggja ekki hendur fyrir framan viðskiptavini.





Krípí... Konur bera þann kross að hafa gjarnan verið álitnar hysterískar og geðveikar í gegnum tíðina.

Hér sjáum við karlfyrirsætur aftur á móti:



Ögrandi svipur.



Þetta er mjög algeng uppstilling í auglýsingum fyrir karlmenn. Bjóðandi, en gerir hann líka stærri, á meðan konur leitast við að gera sig litlar. Stellingin lýsir líka að hann hefur stjórn á hlutunum.

Palli og stóru orðin.

Ég vitna beint í sjálfa mig, Þorbjörgu og Öldu á facebook:

Þórunn Þórhallsdóttir
telur ummæli Páls Óskars ekki ámælisverð þótt hann hafi talað djarflega. Því miður finnum við fyrir rasisma, hatri á samkynhneigðum og femínistum dag hvern. Ekki eru allir hvítir miðaldra hægrisinnaðir karlmenn fordómafullir. En mjög margir þeirra virðast njóta sérréttinda sem þeir telja sjálfsögð.

Alda Villiljós
Það er ekki það að þeir séu allir fordómafullir - þeir bara þurfa aldrei að mæta fordómum.

Þórunn Þórhallsdóttir
Það var heldur enginn að tala um að allir karlmenn sem falla undir þessa skilgreiningu beri ábyrgð á hruninu, en sannleikurinn er að sá að mikill minnihluti kvenna voru stjórnuðu fyrirtækjum sem þessum eða tóku þátt í þeirri stjórn. Þeir sem fara með of mikil völd í hvert skipti hljóta að misnota þau. Það er í raun bara hending að hvítir hafi náð þeim forréttindum sem þeir hafa í dag. En þau forréttindi og völd hafa mótað marga af þessum einstaklingum. Ef konur hefðu náð þessum völdum er óhætt að segja að þær hefðu misnotað það. Eða ef samkynhneigðir væru "normið" fyndust örugglega fordómar gagnvart gagnkynhneigðum. Þess vegna hljótum við að styðja jafnrétti og þar af leiðandi jafnvægi þar sem að allir hópar kveða sér hljóðs. Það þarf að benda á þetta því svona er þetta. Margir þessara manna hafa einfaldlega ráðið heiminum og kúgað minnihlutahópa.

Þorbjörg Gísladóttir
Það flottasta sem Palli sagði (að mínu mati) var "Við megum ekki sofna á verðinum". Ef orðin hans hafa vakið ummæli þá er það gott, því fólk sem kannski pældi ekki mikið í þessu áður er farið að mynda sér skoðanir um málið.

Djammið

Taskan mín datt í gólfið

Maður otaði að mér klofinu í miðjum dansi.

Miðaldra, suðrænir karlmenn með efstu tölurnar á skyrtunum óhnepptar
snusuðu upp við kinnar stúlkna undir tvítugu.

Mér var boðið upp í haldidans.

Ég lenti í dýragarði sem kallast Austur.

Ég lifði af.