fimmtudagur, 18. ágúst 2011

It's alright to be alone.


HOW TO BE ALONE

If you are at first lonely, be patient. If you've not been alone much, or if when you were, you weren't okay with it, then just wait. You'll find it's fine to be alone once you're embracing it.

We could start with the acceptable places, the bathroom, the coffee shop, the library. Where you can stall and read the paper, where you can get your caffeine fix and sit and stay there. Where you can browse the stacks and smell the books. You're not supposed to talk much anyway so it's safe there.

There's also the gym. If you're shy you could hang out with yourself in mirrors, you could put headphones in (guitar stroke).

And there's public transportation, because we all gotta go places.

And there's prayer and meditation. No one will think less if you're hanging with your breath seeking peace and salvation.

Start simple. Things you may have previously (electric guitar plucking) based on your avoid being alone principals.

The lunch counter. Where you will be surrounded by chow-downers. Employees who only have an hour and their spouses work across town and so they -- like you -- will be alone.

Resist the urge to hang out with your cell phone.

When you are comfortable with eat lunch and run, take yourself out for dinner. A restaurant with linen and silverware. You're no less intriguing a person when you're eating solo dessert to cleaning the whipped cream from the dish with your finger. In fact some people at full tables will wish they were where you were.

Go to the movies. Where it is dark and soothing. Alone in your seat amidst a fleeting community.
And then, take yourself out dancing to a club where no one knows you. Stand on the outside of the floor till the lights convince you more and more and the music shows you. Dance like no one's watching...because, they're probably not. And, if they are, assume it is with best of human intentions. The way bodies move genuinely to beats is, after all, gorgeous and affecting. Dance until you're sweating, and beads of perspiration remind you of life's best things, down your back like a brook of blessings.

Go to the woods alone, and the trees and squirrels will watch for you.
Go to an unfamiliar city, roam the streets, there're always statues to talk to and benches made for sitting give strangers a shared existence if only for a minute and these moments can be so uplifting and the conversations you get in by sitting alone on benches might've never happened had you not been there by yourself

Society is afraid of alonedom, like lonely hearts are wasting away in basements, like people must have problems if, after a while, nobody is dating them. but lonely is a freedom that breaths easy and weightless and lonely is healing if you make it.

You could stand, swathed by groups and mobs or hold hands with your partner, look both further and farther for the endless quest for company. But no one's in your head and by the time you translate your thoughts, some essence of them may be lost or perhaps it is just kept.

Perhaps in the interest of loving oneself, perhaps all those sappy slogans from preschool over to high school's groaning were tokens for holding the lonely at bay. Cuz if you're happy in your head than solitude is blessed and alone is okay.

It's okay if no one believes like you. All experience is unique, no one has the same synapses, can't think like you, for this be releived, keeps things interesting lifes magic things in reach.

And it doesn't mean you're not connected, that communitie's not present, just take the perspective you get from being one person in one head and feel the effects of it. take silence and respect it. if you have an art that needs a practice, stop neglecting it. if your family doesn't get you, or religious sect is not meant for you, don't obsess about it.

you could be in an instant surrounded if you needed it
If your heart is bleeding make the best of it
There is heat in freezing, be a testament.

Tanya Davis

Réttu konunni dótið.

Flestar, ef ekki allar konur hafa einhverntímann tekið þátt í umræðunni ,,Og ég var þúst að afgreiða/versla ect, og þá sagði maðurinn/konan bara við barnið sitt ,,Réttu konunni þetta." og ég bara þúst...!". Þegar orð í þessum dúr falla í vinkvennahópi súpa þær flestar hveljar og engjast um af hneykslun. Það virðist vera að hvort sem maður er níu ára eða níræður þá Á að kalla mann stelpu. Að verða kona er það sama og verða gömul, að verða kjelling sem hefur ekki snefil af kynþokka eða tískuviti.

Af hverju viljum við ,,stelpurnar" láta kalla okkur stelpur svona lengi?
Hvað þýðir að vera stelpa?

1.
stelpa - Stafsetningarorðabókin
stelpa -n kv. stelpu; stelpur, ef. ft. stelpna stelpu·hnokki; stelpu·skott.

2.
stelpa no kvk - Stóra orðabókin um íslenska málnotkun
stelpu-gæs. stelpu-skita. stelpu-skjáta. stelpu-skoffín. stelpu-tík. stelpu-tuðra. stelpu-fífl. stelpu-fjandi. stelpu-gála. stelpu-gopi.

3.
stelpa no (lykill) - Stóra orðabókin um íslenska málnotkun
stelpa no (lykill). ... myndarleg, lagleg, sæt, viðkunnanleg, skemmtileg, fín, góð; rösk, tápmikil, dugleg stelpa.

1.
Vísar til einhvers sem er lítið.

2.
Vísar til fáráðlings, fífls og druslu.

3.
Vísar til útlits, innrætis og vinnusemi. Allt á jákvæðum og penum nótum.

Ojæja, ég fer ekkert að fletta upp orðinu ,,kona" í orðabók að sinni en í minni eigin merkir orðið sjálfstæð og fullorðin. Svo einfalt er það.

Það er auðvitað fallegt að vera stelpa. Raunar blöskrar mér þessi samsettu orð í lið 2. sem öll eru neikvæð, og allavega tvö þeirra vísa, alltént núorðið, til lauslætis. Er nokkuð til orðið strákdrusla? Hélt ekki.

En pirrum okkur ekki á því í bili. Eins og áður segir; það er fallegt að vera stelpa, á því leikur enginn vafi. Hinsvegar voru allar konur stelpur þegar þær voru litlar. Að óska þess að vera alltaf stelpa í augum fólks, jafnvel þótt þú sért að nálgast þrítugt, virðist mér vera löngun til að vera verndaður, að hafa eitthvert autoritet yfir sér, að vera einhver stelpulingur: að vera litla, sæta stelpan sem þú varst. Verða ,,strákar" rosalega svekktir þegar þeir eru kallaðir menn? Ég hef aldrei heyrt þá kvarta undan því.

Ekki það að ég mun alltaf kalla vinkonur mínar og systur ,,stelpurnar" og ég mun án efa tala um ,,strákana" líka. En það er á jafningjagrundvelli.
Nú erum við, því miður hugsa sumir, orðnar stórar stelpur. Við erum loðnar, af okkur er svitalykt, við fáum bólur, við erum á blæðingum og svo framvegis. Það er ekkert lítið og sætt við okkur lengur, þótt við getum blekkt okkur með því að raka á okkur píkuna og grennt okkur niður í ekki neitt, neitt. En ég neita því ekki að ég er orðin að myndarkonu. Ég er gáfuð, sjálfstæð og axla ábyrgð. Ég er fullorðin.

En stundum fíla ég mig misþroska. Ég kallaði mig það meira að segja í síðustu bloggfærslu. Ennþá blundar í mér stelpan sem vill láta vernda sig, sem sér sig litla og þar með ekki fullgilda í samfélaginu, og þannig líður fjölmörgum konum. En...ég er byrjuð að ,,hlýða" nafninu Kona. Ég er kona, fjandakornið. Og það er hreint ekki svo slæmt.

Falleg mynd.


þriðjudagur, 16. ágúst 2011

Reykjavíkin mín.


Senn fara laufin að falla og það lítur út fyrir að ég muni upplifa enn eitt haustið í Reykjavík. Eftir sveitasæluna ákvað ég að flytja aftur í bæinn og fara að leigja með elskulegri vinkonu minni, sem einnig er fífl og er það alls ekki ókostur nema síður sé.

Ég man þegar ég var í MA og fór stundum að heimsækja systur mína alla leið til höfuðborgarinnar. Alltaf þegar ég starði ofan á marglit húsþökin úr flugvélinni fékk ég þá tilfinningu að þarna ætti ég heima. Ég ritaði ekki alls fyrir löngu nokkuð langan pistil um það að sveitin mín væri alltaf ,,heima", en það má samt sem áður segja að Reykjavík sé ,,heima" mótunaráranna eftir tvítugt. Nú vilja nú kannski margir meina að maður sé varla enn að mótast svona þegar farið er að slá í þrítugt, en ég er misþroska og Reykjavík verður hluti af þessari mótun enn um sinn.

Það hefur oft verið mér erfitt að búa í Reykjavík. Nú hljóma ég kannski eins og ég álíti Reykjavík Harlem Íslands en það er alls ekki svo. Það eru þess dæmi að ungt fólk af landsbyggðinni, sem hefur komið til Reykjavíkur í háskólanám, hefur einangrast í einu skitnu herbergi, eigandi engan að og endað með að flýja aftur heim. Það reyndist mér ekkert sérstaklega auðvelt að eignast vini í mínu námi. Ég hafði ekki verið í MH eða MR, var ekki úr Vesturbænum, var ekki með rauðan varalit dagsdaglega og hafði aldrei farið í málaskóla til Frakklands. Auðvitað átti ég systur mína að og þáverandi kærasta og hefði sennilega drepist úr leiðindum ef þeirra hefði ekki notið við. Loksins fór ég að hanga með tveimur stelpum sem féllu ekki undir fyrrnefndar skilgreiningar og staðan skánaði.

Ég fór aftur til Akureyrar veturinn eftir þetta, harðákveðin í að dissa bókmenntafræðina í bili. En, ég hafði ekki gefist upp á Babýlon. Dreif mig þangað í mars 2006 þegar bókabúðin sem ég vann í var lögð niður, og vann á leikskóla og á pítsurestauranti fram í miðjan september. Ég eignaðist vinkonu í samstarfsfélaga mínum á leikskólanum, en svo skemmtilega vildi til að hún reddaði mér vinnunni á pítsustaðnum. Þarna var skrautlegt lið sem ég hefði annars aldrei kynnst og ég skemmti mér konunglega á hverri einustu vakt. Ég komst að því að ungir Reykvíkingar voru töluvert reynslumeiri þegar kom að fíkniefnum en landsbyggðarpakkið og saup hveljur. Ég djammaði villt (tek það fram að ég tók ekki Reykvíkinginn alla leið með því að byrja að sniffa kók eða neitt soleiðis), var flottasta gellan á svæðinu (að eigin mati) og átti dúndurmeðleigjendur. Ég var að sanka að mér reykvískri lífsreynslu og það þýddi ekkert annað en að skemmta sér í leiðinni.

Eftir miður skemmtilega veru í dönskum lýðháskóla, þar sem inntak námsins var fólgið í kennslu í ræstitækni, kom ég aftur á Frónið og þá kom ekki annað til greina en að fara til Reykjavíkur. Þær landsbyggðarvinkonur sem ekki voru í útlöndum voru þar og ég fékk vinnu á Borgarbókasafni Reykjavíkur og átti það eftir að verða örlagaríkt. Á einu sumri eignaðist ég fjórar vinkonur sem voru hlýjar, feimnar, galsafullar, klikkaðar, tjáningaríkar, listrænar, gáfaðar og fallegar, allt í senn. Orðið ,,bókasafnsstelpurnar" var nú orðinn sjálfsagður hluti af orðaforða mínum, eins algengustu samtengingar íslensks máls. Smám saman myndaðist sjálfshjálpargrúppan ,,Púrtvínsklúbbur þjáðra kvenna" en þar voru framtíðardraumar okkar reifaðir, dramaköst tekin og ástarmálin rædd af þunga. Ein féll kannski í gólfið af hreinni angist, og önnur talaði fyrir munn okkar allra þegar hún æpti upp yfir sig ,,Þetta helvítis líf!". En það var mun meira hlegið en grátið og inn á milli var pískrað á milli bókastafla eða brosað í gegnum auð pláss í bókahillunum. Kaffi eftir vinnu, reykingapásur (nema ég norpaði bara með kaffi, sígópásur eru bara svo félagsleg athöfn), vinnudjömm, umræður um hvar í stafrófsröðinni okkur fyndist leiðinlegast að raða bókunum upp, rithöfundadraumar, tónsmíðadraumar, ævintýragirni og metnaður. Ég sá, heyrði (að því marki sem ég get séð og heyrt. Nota nefnilega bæði heyrnartæki og gleraugu.) og fann heimspeki og leikræn tilþrif Sunnu, ferðasögur og ævintýraþorsta Gunnu, blíðan trega og tilvistarvangaveltur Tinnu og rökvísi og ótrúlegt næmi Ingibjargar. Þessar stelpur björguðu mér frá sjálfri mér. Þegar allt siglir í strand og ,,litlu" Þórunni finnst kuldalegt í höfuðborginni, þá eru þær til staðar.


Það sem Reykjavíkin hefur fært mér eru bókasafnsstelpurnar. Þá fyrst fór ég að una mér vel í þessari vætusömu borg. Við eigum allar ólíkan bakgrunn þannig að við höfum margt lært af hver annarri. Ég bíð spennt eftir að stíga fæti inn í ljótustu flugstöðvarbyggingu Íslands og vita að ég eigi eftir að hitta stelpurnar (og auðvitað alla hina vinina, það þarf annan pistil um þá). Staðurinn er fólkið sem hann byggir. Reykjavíkin mín er falleg og bókasafnsstelpurnar eiga stóran þátt í þeirri fegurð.

mánudagur, 15. ágúst 2011

Er þessi mynd í lagi?



Þessi mynd var ein af mörgum í tískuþætti sem var tekin fyrir franska Vogue nýlega. Fyrirsætan er tíu ára gömul. Fleiri myndir af stúlkunni má sjá hér.

föstudagur, 12. ágúst 2011

Trúðalæti.

Umræður um líkamsstöður fyrirsæta í auglýsingum er kannski ekki ný af nálinni, en alltaf ágætt að benda á hvernig auglýsendur leitast við að innprenta neytendum ákveðnar staðalmyndir af kynjunum í þeim tilgangi að láta þá samsama sig vörunni.

Erwing Goffman hefur bent á að kvenfyrirsætur birtast oft í leikrænum, trúðalegum stellingum í auglýsingum og minna þar með á hið einfalda og saklausa. Nánari umfjöllun má sjá hér







,,Að krossa fæturna" uppstillingin er afar vinsæl í Hollywood og lýsir sakleysi og líka eins og konan sé að verjast. Að taka höndum saman fyrir aftan bak lýsir undirgefni og er tiltölulega passív stelling, en engu að síður bjóðandi og vingjarnleg, enda er þjónustufólki uppálagt að krossleggja ekki hendur fyrir framan viðskiptavini.





Krípí... Konur bera þann kross að hafa gjarnan verið álitnar hysterískar og geðveikar í gegnum tíðina.

Hér sjáum við karlfyrirsætur aftur á móti:



Ögrandi svipur.



Þetta er mjög algeng uppstilling í auglýsingum fyrir karlmenn. Bjóðandi, en gerir hann líka stærri, á meðan konur leitast við að gera sig litlar. Stellingin lýsir líka að hann hefur stjórn á hlutunum.

mánudagur, 8. ágúst 2011

Palli og stóru orðin.

Ég vitna beint í sjálfa mig, Þorbjörgu og Öldu á facebook:

Þórunn Þórhallsdóttir
telur ummæli Páls Óskars ekki ámælisverð þótt hann hafi talað djarflega. Því miður finnum við fyrir rasisma, hatri á samkynhneigðum og femínistum dag hvern. Ekki eru allir hvítir miðaldra hægrisinnaðir karlmenn fordómafullir. En mjög margir þeirra virðast njóta sérréttinda sem þeir telja sjálfsögð.

Alda Villiljós
Það er ekki það að þeir séu allir fordómafullir - þeir bara þurfa aldrei að mæta fordómum.

Þórunn Þórhallsdóttir
Það var heldur enginn að tala um að allir karlmenn sem falla undir þessa skilgreiningu beri ábyrgð á hruninu, en sannleikurinn er að sá að mikill minnihluti kvenna voru stjórnuðu fyrirtækjum sem þessum eða tóku þátt í þeirri stjórn. Þeir sem fara með of mikil völd í hvert skipti hljóta að misnota þau. Það er í raun bara hending að hvítir hafi náð þeim forréttindum sem þeir hafa í dag. En þau forréttindi og völd hafa mótað marga af þessum einstaklingum. Ef konur hefðu náð þessum völdum er óhætt að segja að þær hefðu misnotað það. Eða ef samkynhneigðir væru "normið" fyndust örugglega fordómar gagnvart gagnkynhneigðum. Þess vegna hljótum við að styðja jafnrétti og þar af leiðandi jafnvægi þar sem að allir hópar kveða sér hljóðs. Það þarf að benda á þetta því svona er þetta. Margir þessara manna hafa einfaldlega ráðið heiminum og kúgað minnihlutahópa.

Þorbjörg Gísladóttir
Það flottasta sem Palli sagði (að mínu mati) var "Við megum ekki sofna á verðinum". Ef orðin hans hafa vakið ummæli þá er það gott, því fólk sem kannski pældi ekki mikið í þessu áður er farið að mynda sér skoðanir um málið.

miðvikudagur, 3. ágúst 2011

Djammið

Taskan mín datt í gólfið

Maður otaði að mér klofinu í miðjum dansi.

Miðaldra, suðrænir karlmenn með efstu tölurnar á skyrtunum óhnepptar
snusuðu upp við kinnar stúlkna undir tvítugu.

Mér var boðið upp í haldidans.

Ég lenti í dýragarði sem kallast Austur.

Ég lifði af.

miðvikudagur, 27. júlí 2011

Voðaverk í kjölfar voðaverka.

Hryllilegur harmleikur hefur átt sér stað í nágrannalandi okkar, Noregi.
Það er ljóst að Íslendingar eru slegnir og ég ákvað að taka mér mínútu
þögn á mánudaginn og hugsa til ættingja og vina þeirra látnu, svo og
þeirra sem lifðu hörmungarnar af. Við skulum ekki gleyma því að þetta
verður sennilega ör á sálu þeirra allt þeirra líf.

Orðræðan á Íslandi hefur ekki farið varhluta af heimskum og grófum
athugasemdum þar sem gert er lítið úr fórnarlömbum árásarinnar. Ég tel
það þó gert óafvitandi. Staðreyndin er sú að margir Íslendingar hafa að
einhverju leyti tileinkað sér undarlega lífsskoðun, sem snýst ekki um
kærleik í garð náungans heldur valdagræðgi og fáfræði. Þeir hafa þá
sannfæringu að eitthvað annað ætti að stýra mönnunum heldur en kærleikur
og innræta öðrum að það sé þeim fyrir bestu að bjarga eigin skinni í
öllum aðstæðum og hirða ekki um aðra.

Mikið hefur verið skrifað um vefinn amx.is að undanförnu, sem telur sig
stunda vandaða fréttamiðlun. Vefurinn er augljóslega hlutdrægur og
miðar að því að salla niður náungann, réttara sagt þá sem bera kærleika í
hjarta og berjast fyrir jafnrétti. Fyrst var talið að Anders Breivik væri
nýnasisti en fljótlega var talað um að hann væri öfga hægrimaður. Amx menn
komu með harða gagnrýni á þá sem telja nasisma vera hægri öfgastefnu og
sögðu hann raunar runninn undan rifjum sósíalisma. Mér skilst hinsvegar að
nasismi eigi ekkert skylt við sósíalisma nema að þeir kölluðu flokkinn
National Social Party.

Látum liggja á milli hluta hvort nasismi er hægri öfgastefna eður ei.
Anders Breivik hefur sagt sig vera menningarlegan íhaldssinna. Hann leggur
semsagt ofuráherslu á að litlar sem engar breytingar eigi sér stað í
vestrænni menningu, meðal annars að haldið sé í grunngildi kristninnar og
hefðbundin kynhlutverk séu í hávegum höfð. Eins og áður segir hefur verið
deilt um hvort Breivik sé á hægri vængnum. Lítum á skilgreiningu
alfræðiorðabókarinnar á íhaldsstefnu:

„[íhaldsstefna er] viðhorf sem beinist að því að viðhalda ríkjandi þjóðfélagsskipan
Þannig að allar breytingar á félags-, efnahags-, og stjórnkerfinu verði sem minnstar
eða þá hægfara og ekki of tíðar […]. “
Seinna er talað um hefðbundna íhaldsstefnu Burkes:

„Sú íhaldsstefna felur m.a. í sér virðingu fyrir rótgrónum stofnunum, s.s. kirkju og fjölskyldu, og leggur jafnframt áherslu á einkaeignarrétt, frjálst markaðshagkerfi og takmörkuð afskipti ríkisins af einstaklinum og efnahagsstarfssemi.“

Hér sjáum við að íhaldsstefna er hægri stefna. Hugtök almennrar hægri
stefnu eru einfaldlega þau sömu og síðustu þrjú atriðin sem talin eru upp
í lok tilvitnarinnar. Þetta er staðreynd, sama hversu sár hún
er fyrir hægri menn, og þótt menn reyni að finna hugtök í máli Breiviks
sem vísa til vinstri er hún óumdeilanleg. Þess ber að minnast að öfga
vinstrimenn hafa svo sannarlega látið til sín í mannkynssögunni. Öfgamenn
til vinstri finnast sjálfsagt hér á Íslandi, en ég get ekki séð að það sé
jafn áberandi.

Margir hægrimenn eru ágætir og meira en það. Ég á vini í þeirra hópi og
þeir hafa svo sannarlega ekki sama hugsunarhátt og fjöldamorðinginn
Breivik. En það að nýta sér fjöldamorð sem tylliástæðu til að ráðast á
pólitíska andstæðinga sína er með öllu ólíðanlegt. Grein Karls Th.
Birgissonar, sem ræðst meðal annars að Hannesi Hólmsteini er einnig ólíðanleg, þótt ekki verji ég flestar athugasemdir sem birtast við þá færslu. Orðræða vinstri manna verður að vera málefnaleg ef þeir ætla að kveða niður skoðanir hægrimanna. Það sem mér finnst þó undarlegast er að enginn hægrimaður, að mér vitandi, hefur komið fram opinberlega og fordæmt skrif amx liða. Þeir verða einnig að vera gagnrýnir á öfgastefnu innan sinna herbúða.

Hvar er kærleikurinn í þessu landi? Ég veit að flestum Íslendingum finnst
hann skipta máli, en svo sannarlega ekki öllum.

Þeir afneita honum um leið og þeir byrja að níða hvern annað niður með
ómálefnalegri gagnrýni. Þeir vilja ekki vera þeir sem bera hann í brjósti
og fæða hann svo hann verði ennþá sterkari. Þeir trúa heldur ekki á
fyrirgefningu.

Í Kenýa fá skólabörn í efstu bekkjum grunnskóla fræðslu um siðferðileg
gildi og hvernig má verða sem bestur þjóðfélagsþegn. Þetta er gert undir
kristnum formerkjum og það eru prestar sem sjá um þessa fræðslu. Nú veit ég
að mörgum hrýs hugur við þessu, enda trúarbrögð eitur í beinum ófárra Íslendinga
(ég sjálf er trúuð og ætti þá kannski eftir skilgreiningum sumra að vera
hægriöfgamaður og sýni hræsni fyrir bragðið með því að þegja þessa einu mínútu í byrjun vikunnar).
Ég er heldur ekki að segja að slík fræðsla hér heima ætti
endilega að vera í höndum presta. Vissulega eru siðferðisbrestir, og meira
en það í Afríkulöndum. En þeir eru einnig hér, þótt frekar sé á orði en í
borði. Penninn er máttugur og skerpir jafnvel sverðið svo úr verða árásir og morð.
Kenýamenn reyna þó, en mér virðist oft að Íslendingar hafi gefist upp. Hér
ætti að kenna gagnrýna hugsun bæði í grunnskóla og framhaldsskóla. Hér
ætti að láta börn berjast fyrir sínu og veita þeim viðeigandi aga og gott
uppeldi, ekki síst vegna þess að við höfum alla burði til þess. Við höfum
öll tæki til að verða siðað samfélag. Við sjáum það best á Breivik hvernig
hann hefur nýtt sér yfirborðsmennsku vestrænna samfélaga. Hann fór í
lýtaaðgerðir og ljósabekki, keypti sér dýr föt og markaðssetti sjálfan sig
til að verða traustverður einstaklingur. Berum við virkilega bara traust
til þess fólks sem lifir á yfirborðinu? Já, það gerum við, við erum sek um
það öll. Ein besta og vandaðasta manneskja,sem svo sannarlega á eftir að
gera þjóð- og samfélagi gott í sínu heimalandi, Kenýa, gekk í rifnum
fötum. En hún var dugleg og henni tók flestum fram í
siðferði og góðmennsku.

Við Amx liða vil ég segja að það myndi gera ykkur gott að fara aðeins út í heim, já eða bara hinumegin við hornið og hitta almennilegt fólk sem myndi kenna
ykkur muninn á réttu og röngu. Ef þið haldið áfram á þessari braut á það
eftir að koma niður á ykkur og það vona ég svo sannarlega því það gerir
ykkur að betri mönnum.

Um Breivik vil ég segja. Maðurinn er ekki skrímsli
þrátt fyrir voðaverk sín. Hann er heldur ekki geðveikur því hann gat
skipulagt verk sín og var í fullkomnu jafnvægi þegar hann framdi þau. Raunar er það móðgun við geðsjúka einstaklinga að kenna hann við þá. Anders Breivik
varð fórnarlamb hugsunar sem gegnsýrir samfélagið og hún fer ekki
í flokkaálit. Við getum einungis reynt að læra af þessari hörmung og hafa
kærleikann að leiðarljósi. Það er ekki mikið flóknara en það.

sunnudagur, 17. júlí 2011

Heima.

Ég er á leið heim. Ekki í enn eina leiguíbúðina, heldur heim. Mazdan bryður mölina þegar ég ek upp heimreiðina eftir vinnudaginn. Nokkrar vinkonur hafa safnað sér saman í túninu og líta letilega upp þegar bíllinn nálgast, en spyrjandi jarm leiðir þær til afkvæma sinna fjær veginum. Það er sólskin, eins og alltaf í minningunni
um sumrin sem ég upplifði í æsku og hóllinn minn blasir við mér með hárið gulleitt og rytjulegt eftir snjóinn sem dvaldi langdvölum þetta vorið.

Maður tekur æskuslóðirnar með sér hvert sem maður fer, en þær gleymast
stundum í hversdeginum, og það er ekki fyrr en maður finnur lykt af
nýslegnu grasi og skuggar trjánna mynda verndandi hjúp um mann, að
maður endurupplifir, þótt ekki sé nema eitt andartak, tilfinninguna fyrir
að eiga heima einhversstaðar og vita um leið að þessi tilfinning er
samofin heimilinu. Hún er heimilið sjálft.

Ég þurfti svolítinn tíma til að ná mér niður eftir veruna í höfuðborginni
þegar ég kom aftur. Ég vissi ekki hvort ég myndi bilast af því að hafa
ekki vinkonurnar í næsta húsi til að skreppa með á kaffihús en vissi innst
inni að þetta var nákvæmlega það sem ég þurfti að gera. Þess vegna sótti ég
um vinnu á Húsavík í sumar, fékk hana og flaug norður við fyrsta tækifæri
til að takast á við sauðburðinn. Svo bilaðist ég svolítið á honum
og eftir fjórar vikur skellti ég mér til kóngsins Köbenhavn að heimsækja
Kristínu Maríu frænku, alveg eins og ég gerði þegar ég var sjö ára. Í
þetta skiptið slepptum við þó tívolíinu og dáðumst í staðinn að fallega tveggja
mánaða drengnum hennar, sem varð mánuðinum eldri í síðustu viku. Allt í einu eigum við að heita fullorðnar en samt er minningin um þegar við svifum á Töfrateppinu svo nálæg, eða þegar við skreyttum borðið í drullubúinu með rifnum dúk og hrafnaklukkum og sóleyjum í vasa.

Núna lullar Mazdan til Húsavíkur og aftur til baka alla virka daga, og ég rigsa inn á skrifstofu í háum hælum (læt þó vera að keyra í þeim) eins og ég hafi
aldrei gert annað. Ég skipulegg ég máltíðir í gríð og erg og við pabbi borðum saman á hverju kvöldi, oftast eftir veðurfréttir. Vanalegar spurningar, eins og hvernig
hafi verið í vinnunni og hvort ég hafi heyrt í mömmu, skapa reglubundinn
takt samræðna sem svo leiðast kannski út í eitthvað annað, eins og um þennan
fádæma vitleysisgang við Múlakvísl og hvernig Íslendingar hafi gleymt
því að þeir stjórna ekki náttúruöflunum. Ég veit fyrir víst að ég var
mestan part búin að gleyma landslaginu innan í mér. Hugur minn er byrjaður að tölta aftur á jöfnum hraða þótt það að villast upp í Mývatnssveit með tvo belgíska puttalinga þegar maður ætlaði aðeins með þá hálfa leið upp í Reykjadal, setji daginn örlítið úr skorðum.

Ég legg Mözdunni eins mjúklega og ég get og hlusta á þreytulegt andvarp hennar þegar ég sný lyklinum í svissinum. Ég geispa svolítið og stend upp úr bílnum, teyga að mér loftið og hristi úr mér norðangarrann. Ærnar hafa fært sig nær hlaðinu og horfa löngunaraugum á grasið í garðinum. Ég renni augunum snöggt rúntinn: Staðarfell, Hrifla, Lækjamót, Borgartún og svo framvegis. Allt er á sínum stað og hugsanir mínar eru fullkomlega öruggar hérna upp í hlíðinni. Það er gott að vera komin heim.

sunnudagur, 23. janúar 2011

Samskiptaleysi.

Þetta er væmið en sænskt gæðapopp. Á ákaflega vel við þessa dagana.



Konurnar á bak við tjöldin.

Ég hef svosem ekkert nýtt fram að færa. Nema, ég er byrjuð í heimspeki og mér finnst það gebbað. Verst er að ég er þegar komin eftir á í lestri vegna vinnu og sá mér því ekki annað fært en að hætta í rökfræði. Hún lofaði reyndar góðu, þótt ég hefði þurft að eyða massívum tíma i hana því að hugsa svona er svo gersamlega framandi fyrir mér. Mér finnst samt mótsagnarrökfræðin alveg merguð. Þá geturðu bara bullað einhverja vitleysu og samt er niðurstaðan rökfræðilega rétt.
Dæmi:Þórunni langar að læra rökfræði en langar samt ekki að læra rökfræði.
Niðurstaða: Það er bleikur fíll í forstofunni.

Fyrst forsendurnar meika ekki sens geta þær leitt af sér hvað sem er. Gaman af þessu.

Ég er meira að segja farin að sækja Soffíubúð, kaffistofu stúdenta, þar sem hægt er að fá sjúklega ódýrt kaffi og hanga í sóffanum, bullandi út í eitt. Svo eru kennararnir svona bráðmyndarlegir og skemmtilegir. Lífið gæti vart verið betra.

En letin lætur svosem ekki að sér hæða. Á náttborðinu eru að minnsta kosti fimm bækur: Halastjarna múmínálfanna, Dalai Lama; Lífshamingja í hrjáðum heimi, Hreinsun og Dýrðlegt fjöldasjálfsmorð. Þá eru ótaldar námsbækurnar eftir Platón, Aristóteles og Decartes. Annars dó víst greyið Decartes því hann þurfti að fara svo snemma á fætur á seinni árum. Hann hafði vanist því að hanga í rúminu fram eftir degi og hafa það gott. Mikill kósýheita maður Decartes. Svo fékk hann starf við hirð Svíadrottningar og þar þurfti hann að fara á fætur klukkan fimm á morgnana til að kenna drottningunni. Það var ekki að sökum að spyrja, þetta rústaði heilsu hans og hann lést úr lungnakvefi skömmu seinna. Frakkar segja því að Svíar hafi drepið Decartes. Jiii!

Eins og ég segi, þetta er mergjað og obboslega gaman að fá smá ævisögulegan vinkil á þessa kalla, enda finnst mér afskaplega gaman að spá í líf annarra og hvers vegna þeir eru nú einu sinni eins og þeir eru. Einhverskonar mannfræðiáhugi þarna á ferðinni.

Ekki síst er skemmtilegt að spá í það fólk sem maður hefði kannski ekki talið sérstaklega merkilegt eða gegna miklu hlutverki í heimssögunni. Hjákonur mikilmenna (ef hægt er að kalla þá það, það er náttúrulega smekksatriði) eru sérstaklega áhugaverðar og hafa án efa átt sínn þátt í að hafa áhrif á þessa menn. Ein er í uppáhaldi hjá mér, hún Lady Ottoline Morrel. Hún átti meðal annars í ástarsambandi við hann Berta Russel, rökfræðing nota bene, og málarana August John og Henry Lamb. Allt framhjáhald að sjálfsögðu. Það er áhugavert að skoða konur á borð við hana því oftast eru þær á skjön við það samfélag sem þær alast upp í, eru listelskar og greindar og láta ástríður sínar taka völdin. Það er líka áhugavert hve oft þessar sjálfstæðu konur, sem oft eru þekktar á eigin forsendum, líkt og Frida Kahlo,, áttu í ástarsamböndum við konur, sem að sjálfsögðu var algjört tabú og gekk gegn öllum gildum samfélagsins.

Sjálfsævisögulegir vinklar geta því gefið okkur hugmynd um hvernig fólk hefur mótast af uppeldi sínu, ástarsamböndum og annarri lífsreynslu. Þeir varpa öðru ljósi á hugmyndafræði manna, þótt að sjálfsögðu eigi þetta allt að vera svo hlutlægt og óháð öllum tilfinningum. Fræði og listaverk eru ekki bara fræði og listaverk, þær eru maðurinn og konan á bakvið þau. Svo sannarlega gömul sannindi og ný, en vert að hugsa um af og til.

mánudagur, 17. janúar 2011

Takk!

Heil og sæl,

Þá er markaðurinn afstaðinn og tókst svona líka frábærlega. Samtals söfnuðust 27.000 kr., í gær bættust tíuþúsund við og von er á meiru. Takk fyrir frábæra fólk sem sýnduð stuðning, með því að gefa föt, styðja framtakið og hjálpa til. Þetta var ómetanlegt. Svo er líka svo ljómandi gaman að halda svona markað, rosa stemmning. Fyrir þá sem vilja leggja inn á styrktarreikning Paranai, þó ekki væri nema örfáar krónur, geta lagt inn á þennan reikning:
Reikningsnúmer: 1110-26-2508
Kennitala: 250883-5019


Ég hef verið að reyna að vinna í heimasíðu um Paranai en er ekki alveg sú sleipasta á tæknisviðinu, þótt ég hafi reyndar komist ótrúlega langt;) Ætla að narra vinkonu mína til að hjálpa mér svo þeir sem vilja geti fylgst með stelpunni.

Á laugardagskvöldið fékk ég svo tölvupóst frá Paranai. Hún er komin með eigið netfang og allt, og virðist hafa lært heilmikið í fingrasetningu af lengd bréfsins að dæma. Hún var næsthæst í bekknum og komst inn í sama skóla og sá hæsti, Silas, sem er með virkilega góðar einkunnir (og ég efast ekki um að einkunnir Paranai séu neitt slor). Hún sagði að henni fyndist þetta ótrúlegur árangur miðað við að faðir hennar lést í haust og því fylgdi óneitanlega sorg og erfiðleikar. Samkvæmt bróður Parnai voru þau í Nairobi, höfuðborginni, og væru að halda heim aftur. Hann ætlaði að skrifa mér um skólann í dag og ég bíð spennt eftir upplýsingum. Allt bendir til þess að Paranai komist í góðan skóla, og það sennilega í Nairobi fyrst þau voru þar í síðustu viku. Það var líka draumur Paranai að komast í skóla í Nairobi, enda bestu skólarnir þar og umhverfið spennandi fyrir litla Masaistúlku sem varla hefur ferðast neitt að ráði. Hún verður þó sennilega í mjög vernduðu umhverfi þar, á heimavist og verður sennilega að læra allan sólarhringinn að Kenýabúa sið.

Ég verð að segja að ég varð ansi spennt, enda hef ég ekki heyrt frá Paranai sjálfri síðan ég fór. Það var mér mikið í mun að hún vissi að ég hugsaði til hennar.

Annars er þetta allt frábært bara :) Ég lenti svo á mikilli kjaftatörn um hjálparstarf í gær, kosti þeirra og galla, og hve margt íslenskt fólk væri raunar að vinna að allskyns verkefnum, bæði samtökum og sjálfstætt. Það er virkilega ánægjulegt að margir eru að vinna sjálfstætt að hjálparstarfi, þekkja aðstæður vel og vita hvernig á raunverulega að hjálpa því mörg hjálparsamtök hirða ógn og skelfing af fólki sem vill ekkert gera nema hjálpa, ekki borga undir flugfar á fyrsta farrými fyrir stjórnendur stórra hjálparsamtaka. Að sjálfsögðu eru svo ýmis samtök af þessu tagi að vinna gott starf, eins og ABC og Rauði krossinn. Einhversstaðar verður maður að byrja og þegar maður kynnist innfæddum og þekkir aðstæður betur getur maður farið að móta sína eigin stefnu og unnið að einstökum verkefnum sem eru manni sérstaklega hugleikin. Það er fínt að byrja í hjálparstarfi á vegum samtaka ef maður stefnir í þessa átt að ég held. Annars er ég enginn sérfræðingur en gaman væri að vita af fólki sem er að vinna að eigin verkefnum og fræðast af þeim um hvað hægt er að gera og hvernig. Allar ábendingar vel þegnar :)

Bless í bili og takk :)

föstudagur, 14. janúar 2011

Markaðurinn

Allt um markaðinn á morgun má sjá hér

mánudagur, 10. janúar 2011

Markaður þann 15, janúar til styrktar Paranai!

Ákveðið hefur verið að markaður verði haldinn laugardaginn 15. janúar næstkomandi til styrktar hinni fjórtán ára, kenýsku Paranai Keteri svo hún komist í framhaldsskóla. Markaðurinn verður á Factory, þar sem að Grand Rokk var og þar verða fleiri með bása svo það er um að gera að koma og líta á úrvalið. Heimasíða um Paranai verður aðgengileg innan tíðar þar sem hægt er að skoða myndir af henni og fræðast um hennar hagi.

Ég vona að sjá ykkur sem flest. Ýmislegt verður til sölu, svosem föt, skór, leikföng, bækur og fleira. Ef þið viljið arfleiða mig, til dæmis, að fötum (þetta er víst fatamarkaður) sem þið eruð hætt að nota og eru í sæmilega heilu lagi, endilega hafið samband við mig:

Email: thth4@hi.is
Sími: 8470761

Endilega komið, styrkið gott málefni og gerið góð kaup, "this time for Africa" ;)

Bæjó í bili :)

þriðjudagur, 4. janúar 2011

You can say I'm a dreamer.

,,Paranaiverkefnið" fer senn af stað. Ætlunin er að halda basar seinna í mánuðinum, eða byrjun febrúar. Þeir sem hafa áhuga geta lagt söfnuninni lið með því að gefa föt, leikföng, bækur, eða jafnvel baka kökur eða brauð og koma því til mín fyrir söfnun, en vitaskuld liggja upplýsingar um dagsetningu og fleira á borðinu vonandi sem fyrst.

Eins og áður segir snýst þetta svokallaða verkefni ekki einungis um eina manneskju heldur er ætlunin að við stöldrum aðeins við og hugsum um hvað skiptir máli. Vonandi hvetur það ykkur til að koma á fleirum slíkum verkefnum, ekki síst til að styrkja fólk hér á Íslandi, og þá meina ég ekki endilega með fé heldur einnig aukinni samfélagsvitund og vilja til góðra verka.

Ég virðist kannski vera heldur mikið upp í skýjunum með þetta allt saman, en hvað með það? Það hlýtur að koma eitthvað gott út úr þessu.

Bless og takk,
ekkert snakk ;)